The journey continious (2)

Coffee Bay was weer een totaal ander stukkie Zuid Afrika dan de rest. Het ligt in het Transkei gebied aan de oostkust. Dit is een nogal achtergelegen gebied en de meeste mensen wonen er nog ronde hutjes of kleine huisjes (ik heb er geen 1 groot huis gezien) Het is een nogal ruraal gebied, alle huisjes zijn dan ook over alle groene heuvels verspreid, niet echt samen geklusterd in dorpjes of zo. Ook leven ze hier nog erg in het stammensysteem, en wonen families niet doorelkaar maar apart bijelkaar. Na een lange tocht over een weg vol met potholes (grote gaten van weggeslagen asfalt) kwamen we bij de kust aan in een schattig klein dorpje Coffee Bay. Geen verharde wegen meer en kleine kronkelige wegen over afbrokkelende bruggetjes. Onze lodge was again super mooi, gezellige bar, binnenplaatsjes, hangmatten en aan het lag aan een riviermonding into the ocean. Het eerste wat we hebben gedaan was de zwembroek aan en bakken op het strand. Aan het einde vd middag werd het erg bewolkt en later begon het zelfs te regenen. En dan wordt zo'n mooi plaatsje een stuk saaier. Na het avondeten voelde ik me niet zo geod dus ik ben gaan slapen. De volgende ochtend (vrijdag) gingen we weer een tripje doen. Met een gids zijn we over rotsen en kleine paadjes geklommen om op verlaten stranden te komen en we hebben wat grotten bekeken. In die grotten zouden tijdens de strijd tegen de apartheid wapens verborgen hebben gelegen. Daarna zijn we verder geklommen over wat rots partijen en kwamen we bij een inham vd oceaan in de rotsen. Hier gingen we vd cliffs af jumpen. De eerste sprong was van 7/8 meter of zo en de 2e iets van 12 meter. Het was nogal een karwei om omhoog te klimmen en de rotsen waren flijmscherp, dus ik zat onder de krassen sneeen en wonden,maar dat was het wel waard. Als je in de poel gesprongen was, was het ook nog opletten want af en toe kwamen er hoge golven de inham in en dan moest je als een idioot ertegen in zwemmen om niet weggespoeld te worden. Na deze sprongen zijn we verder gelopen en het was er echt heerlijk rustig en mooi. Af en toe liep je langs 3 hutjes waar dan 1 familie woonde of zo en af en toe moesten we ons door de bossen wringen. We gingen verder naar de Mpuzi rivier, en daar hebben we wederom een sprong vd rotsen gemaakt (12 meter ongeveer). Daarna begon het te druppen en zijn we ervandoor gegaan. Vanaf dat moment heeft het geregend en geregend, dus daar gingen onze stranddagen:s. Savonds de bar in want iets anders was er toch niet te doen.
Zaterdagochtend zijn we weer de auto ingestapt om verder te reizen. ONderweg zag je pas hoe focked op je leven kan zijn in zulke arme gebieden. Overal stroomde water, over de wegen, over het land, door de huizen. Ook waide de wind ijskoud door de hutjes heen en het wordt 1 grote drekzooi overal met die onverharde wegen. Onze rit duurde, door het slechte weer en door een lange omleiding over iets wat een weg moest voorstellen, nogal lang. Volgens mij hebben we er zeker 8uur over gedaan om in de plensende regen, door de bergen, naar Durban te rijden. Daar kwamen we uiteraard weer in een mooie backpackers lodge, bijna aan de oceaan. Dit was de laatste nacht met z'n vieren want zondagochtend vloog Eline vanaf Durban naar Joburg om vanuit daar naar NL te vliegen. Dus we waren nog met z'n drietjes over vanaf toen.

Met z'n drieen zijn we de Drakensbergen in gereden (alweer dochter bij Pretoria). We gingen in een lodge in the Northern Drakensbergen (in ZA) zitten. We waren alledrie in Lesotho geweest en dat zijn ook de Drakensbergen dus dat was wat we verwachtte. Echter toen we aankwamen viel dat even tegen. Alles was nu veel groener, minder rotsachtig en ZA is veel rijker dan Lesotho dus er was nogal al wat hoogwaardige agrarische bedrijvigheid. Grote stukken land die netjes waren ge-iriigeerd en beplant. Alleen het allerlaatste stuk, werd weer meer achtergelegen gebied met kleine arme dorpjes (net zoals in de Transkei geen enkele blanke,op touristen naar dan). Mede dankzij het vantevoren hetzelfde als het prachtige Lesotho te verwachten en mede dankzij het slechte weer waardoor je totaal geen uitzicht had, was het even een tegenvaller toen we aankwamen. Die middag zijn we nog even het Royal National Natal park gaan verkennen maar dat stelde niet zo veel voor, weer omdat er geen mooi uitzicht door het slechte weer. NOrmaal gesproken moet het daar heel mooi zijn, dus we werden nu toch wel wat chagrijnig van het slechte weer. Maandagochtend gingen we weer vroeg op, om 8 uur reden we weg voor onze georganiseerde dagtour. We gingen hiken naar de top van de Tugela Falls, de hoogste waterval van het continent Afrika en de 1-na hoogste vd wereld. Verder zouden we hiken naar de top van het Amphitheater. Het amphitheater is een hele brede berg en het loopt in een soort boog (zoals de vorm van een amphitheater). De wand is bijna helemaal recht naar beneden dus als je op het randje staat kun je honderden meters recht naar beneden kijken, het is net een enorme muur.
Om 10 uur werden we afgezet op 1300 meter en zijn we met eeen groep en een gids gaan hiken. En we hebben weer heel wat moeten klimmen. Helemaal na 2 uur, toen we het laatste steile stuk van de Gorge kregen. Je wordt er echt uitgeput van maar het is wel heel mooi. OVeral stroomde kleine beekjes en stroompjes en zo ook over de kleine rots/grindpaden waar wij op liepen en waar met veel gedoe we over heen moesten klauteren. Tijdens deze beklimming moest het uitzicht heel mooi zijn, dat hgadden we al op fotos gezien, maar je raadt het al, bij ons was het super bewolkt en mistig (bergen zijn wel 2500/3000 meter hoog, dus we zitten midden in de wolken) dus we zagen maximaal iets van 50 meter. Boven aangekomen op het plateau van het amphitheater (de muur die we dus helemaal niet konden zien) was het een soort mistig moeras. Het leek wel een beetje op het moeras van Lord of the Rings, waar ze met Gollem doorheen reisden (alleen voor de kenners). Na een stukje lopen begonnen riviertjes te stromen en kwamen we uit bij het begin vd Tugela Fals. Niet erg bred maar hij moet wel heel erg hoog zijn (wat wij weer niet konden zien). Wij zagen alleen de eerste 5 meter vd falls.
Na veel fotos nemen van het niet uitzicht moesten we weer verder lopen. We moesten weer zo'n 1500 meter naar beneden en het 1e stuk ging gelukkig met 2 ijzeren ladders. Simpele laddertjes recht naar beneden voor zo'n 30 meter lang zonder dat je vast zit. Op zo'n moment denk je wel even goed na waar je je voet neerzet. Maar ik was allang blij met onze ladders. Ten eerste is het gewoon fun, met zo'n risky ladder en ten tweede ga je een stuk sneller naar beneden dan met over die kronkelweggetjes. En hoewel ik het klimmmen en hiken leuk vindt, met die lange stukken wandelen had ik het na 2,5 wel mee gehad. NA de ladders was het nog zo'n 2 uur naar beneden en dat is een stuk saaier dan naar boven lopen. Uiteindelijk kwamen we 4 uur weer bij het busje dus we hebben gewoon een tocht van 6 uur in de bergen gedaan. En ik voelde m'n benen dan ook wel. Hiken is wel leuk, maar dan wel alleen omhoog (op na beneden met ladders na dan), en na 2 uur mag het van mij wel afgelopen zijn want dan wordt het een bietie saai. Die avond was het na het eten nog even nazitten maar de oogjes gingen toch vrij snel dicht.

(wordt vervolgd)