Divers DO have more fun!!!

Tijd voor een berichtje dacht ik zo. Ondertussen ben ik alweer op de helft van mijn tijd hier in Malawi, gaat echt ontzettend snel. Aan de ene kant heb je het gevoel dat je nog gister bent aangekomen in Mangochi, aan de andere kant heb ik hier al zoveel meegemaakt dat ik sommige dingen alweer begin te vergeten.

De Nederlanders blijven komen en gaan in het hostel, ook de Blantyre studenten (DE moderne stad van Malawi) zijn weer vertrokken uit het hostel. Nog minder is dat sommige van de guards hier waar ik bevriend mee ben geraakt opeens allemaal ergens anders worden geplaatst. Alleen Nevermind, een guard die mijn ‘brother’ ondertussen is, en Jody, een Amerikaanse die hier in totaal een jaar zit, lopen hier nog rond van de mensen waar ik al die weken mee heb samengeleefd. Alle anderen ben ik hier aan het overleven geloof ik. Mensen op de markt kennen je ondertussen, en de gratis wortelen en aardappelen voor de Nzungu worden hier dan ook meer en meer. Als ik rond fiets in Mangochi heb ik hier en daar een paar stops om bekenden gedag te zeggen. Soms een beetje irritant als je Nederlandse haast hebt, maar zeker beter als de arrogante Europeaan zijn (en niemand geeft toch een kick als je een uur te laat komt). De guards in het ziekenhuis die moeten zorgen dat niet zomaar iedereen in en uit loopt, doen ondertussen het hek al haast open voordat ik de hoek om kom en de newspaper gast komt één keer in de drie dagen langs op mijn werkplek om de nationale krant voor 50 eurocent te verkopen. En eerlijk gezegd vind ik dit wel lekker; het gewone leven in een totaal andere plaats / cultuur. Rondreizen en backpacken is ook geweldig, maar ergens voor een langere tijd rustig settlen en het leven daar leren is toch wat ik liever doe.

Nou komt dat hier goed uit, want er moet toch nog wel aardig wat gebeuren voor het onderzoek. Ondertussen zijn alle discussiegroepen en interviews afgerond. Ondanks dat ik geen ene klap van verstond was het super interessant en mooi om te doen. Met Mary en Elliot in de 4x4 de afgelegen regio in die ik ondertussen aardig ken, om daar op de grond in iemands huis interviews te doen tussen de maiszakken of om discussies te houden in een kamer waar vroeger alle bevallingen van het dorp werden gedaan. Terugkomen in de twee dorpjes waar ik een tijdje heb gewoond was misschien nog wel het hoogtepunt van deze dagen. Het ontvangst was nog steeds even open en hartelijk, en ik werd meteen mee naar binnen gevraagd om wat te eten.

De dagen na het veldwerk waren wat minder boeiend. Alle interviews en discussies moeten vertaald en letterlijk uitgeschreven worden. Dus ik zit hele dagen met Elliot, de vertaler, in de computer ruimte om woord voor woord alles op papier te zetten. 1 uur interview kost je ongeveer 6 uur verwerken, en het is nogal eentonig werk, het hoort er nou eenmaal bij. Maar natuurlijk zat er weer een heerlijk tripje midden in al dit gebeuren om het ‘zware’ werk een stuk makkelijker te maken.

Dit keer stond Likoma Island op het programma. Een tropisch eilandje midden in Lake Malawi. Samen met Loes en Lian ging de reis naar Nkotakhota (heel belangrijk is dit niet te verwarren met Mtakataka or Mkakotatota, wat soms vrij lastig is). Hier zou onze boot, de MV ILALA vertrekken richting ons paradijs. Met een grote backapck achterop een fietstaxi zonder remmen de heuvel af is altijd leuk natuurlijk, maar de boot opkomen is nog veel leuker. Midden in de nacht kwam de Ilala aankakken, en kleinere bootjes moesten alle mensen van het donkere strand naar ons ‘cruiseschip’ brengen. De bootjes kwamen niet helemaal tot het strand en er was geen kade waarvan je in de bootjes geladen kon worden. Bovendien was het een grote chaos en alle Malawiërs leken haast te hebben om in die boten te komen, dus met zn allen werd het water ingestormt. Niet zeker wetende of die bootjes nog terug zouden komen om meer mensen op te halen, is de backpack maar op het hoofd gezet en zijn we door het water naar de bootjes gelopen. In een volgepropt bootje onder de alweer prachtige sterrenhemel begon het al leuk.

Aangekomen bij de Ilala werd het spektakel alleen maar mooier. De anders zo easy going en rustige Malawiërs wilden allemaal tegelijk, door een ingang van halve meter breed, aan boord klimmen. Met veel duwen, trekken en geschreeuw werden de gammele bootjes geleegd. Heel handig is ook dat de achterste proberen als eerste aan boord te gaan, dat enorme dozen en manden, geiten en volgepropte koffers tegelijk met 4 of 5 Malawiërs het trappetje op moeten en dat er af en toe een idioot op het trappetje bleef staan om alle goederen van hem en zn vrienden eerst aan boord te krijgen. En als alle dozen, manden, geiten en koffers van iemand eenmaal aan boord waren, werden deze heerlijk rustig net na de kleine ingang neergegooid. Wat betekend dat iedereen die erna kwam, met alle dozen, manden, geiten en koffers, hier over heen moesten klimmen. Na veel klim en duw werk waren we aan boord en bereikte we de trap die onze vrijlating naar het bovenste dek betekende. Het voordeel van rijke westerling zijn is hier dat je een kaartje kunt kopen voor het bovenste dek, first class. Dat betekent trouwens geen luxe zwembaden, grote entertainment shows en heerlijke driegangen menu’s. Het betekent niet opgepropt zitten tussen honderden Malawiërs en een aantal geiten en een matrasje kunnen huren om ergens op het dek onder de sterren te kunnen liggen. Natuurlijk hadden we geen dekens of slaapzakken bij ons dus het was een vrij koud tochtje en roet uit de machinekamer kwam af en toe over ons heen geblazen, maar wat was het een mooi tochtje.

De volgende dag hadden we twee stops aan de Mozambique kant van het meer, heel relaxt om rustig over de railing te hangen om beneden het spektakel van duwen en trekken te bekijken zonder er zelf midden in te zitten. En geloof me er zit geen enkele logica in. Het kan allemaal zoveel makkelijker en efficienter, als er maar iets van een systeem of zo zou zijn. Aan de andere kant was het dan wel een stuk minder interessant geweest om naar te kijken. Niet heel veel later mochten we onszelf weer door de massa heenwurmen, want Likoma Island lag op ons te wachten.

Nadat we opgepikt werden door de lodge waar we zouden blijven, kregen we een mooi ritje over het eiland. Een paar kleine dorpjes, een paar zandweggetjes, een paar heuvels en 1 grote kerk zoals we die in Europa kennen. De eerste christelijke missionarissen in Malawi hadden hier hun soort basis. Heel apart, om vanaf een tropisch strand door een Malawiaans dorp met allemaal baobab’s te rijden, en om dan plotseling oog in oog te staan met een grote kerk. Op zondag hebben we hier de dienst meegemaakt, dus ik ben hier gewoon naar de kerk gegaan mam:D. Van binnen was de kerk nog groter dan het van buiten leek. En blijkbaar gelooft het hele eiland, want het zat bomvol. Wij gingen ergens op één vd overgebleven plekjes aan de zijkant zitten. Iedereen in onze buurt zat ons aan te gapen, maar na een tijdje Malawi ben je daar gewend aan dat iedereen de Azungu’s zit aan te staren. Echter na een paar minuten zag één van ons opeens de reden. Wij zaten aan de mannenkant. Links is voor alle vrouwen, en rechts voor alle mannen. Dus Loes en Lian zijn maar snel naar de andere kant gegaan, en gelukkig waren toen alle gezichten weer op de dominee/priester gericht (het is een Anglican Church, weet eigenlijk niet of die nou protestant of katholiek zijn, en volgens mij weten ze dat zelf ook niet precies). Ik moet zeggen ik heb me goed vermaakt tijdens de dienst. Om beurten ging er ergens in het publiek een koor staan om heerlijk swingend te zingen. En de grote witte uil die vlak over de mensen heen vloog zorgde voor de nodige vermaak voor iedereen die de preek niet geweldig vond (of voor iedereen die de preek niet verstond (Lees: Dyon).

Buiten dit religieuze uitstapje en de super mooie wandelingen kun je je makkelijk vermaken bij Mango Drift, onze lodge. Een relaxt hutje van bamboo direct aan het strand, 10 stappen en je lag in Lake Malawi. Een bar die rond een enorme mango boom gebouwd is, lekker eten waaronder pizza’s (absolute verwennerij naar zolang Mangochi) en relaxte hangbankjes rond de bar om rustig wat te lezen in de schaduw. De eigenaren waren relaxt en aardig, er waren maar een paar andere toeristen die we al kende van de boot, je kon prima snorkelen tussen alle gekleurde vissen en... last but not least: Vier goede hangmatten, HEERLIJK!! Een paradijs. Jammer dat ik nog wat te doen heb in Mangochi anders was ik er nog een paar weken gebleven.

Maar het hoogtepunt was toch echt het halen van mijn duikbrevet hier. Samen met Lian en een Amerikaan Shaun hebben we vier dagen lang in de schoolbanken gezeten voor de PADI open water course. Door middel van een paar afschuwelijk slechte dvd’s met slechte oneliners erin waarvan de ene je nog harder aan het lachen maakt dan de ander, werden ons de basics van het duiken uitgelegd. Een boek en een paar quizjes en een officieel exam maakte de studiekant van de cursus helemaal compleet. Maar gelukkig was het boek alleen bedoeld als naslagwerk en om je exams voor te bereiden, en kon je de über slechte dvd’s bekijken vanuit de hangbanken of vanuit de hangmat. En als je dan vervolgens de oefeningen in het water gaat doen, en uiteindelijk echt een duik gaat doen, ben je dat allemaal meteen vergeten. 4 duiken in totaal, tot maximaal 18 meter tussen geweldig veel gekleurde vissen, langs een lange catfish die af en toe tussen de rotsen verstopt zat en op de eerste rij zitten kijken naar mouthbreeding (de moeder die al haar kleine visjes in de mond neemt om ze of te voeden of te beschermen), allemaal geweldig gewoon. De visjes zwemmen rustig naast, boven, onder, voor je, zonder ook maar een schrik reactie of wat dan ook. Heel relaxt zwemmen ze wat rond je alsof je er niet bent. Tenzij je er dan eentje probeert te vangen, en dan zijn ze opeens heel snel weg. Ook is het erg opvallend hoe rustig we alle oefeningen op diepte. Je zuurstof tank werd bijvoorbeeld dichtgedraaid zodat je weet hoe het voelt om plots zonder lucht te zitten, af en toe deed je oefeningen waarbij je het mondstuk dat je in je mond hebt om te ademen uit moest doen, en bij alle oefeningen waren we alledrie gewoon rustig, geen paniek. Misschien komt het door de rustige omgeving, maar ik kan iedereen die erg gestresst is aanraden om te gaan duiken, je denkt totaal niet meer na over alle dingen die je nog moet doen etc. In ieder geval vanaf nu ben ik verslaafd aan duiken, for sure, dus het is maar goed dat ik uiteindelijk mijn brevet gehaald heb en in het vervolg overal dives kan gaan doen.

Verder was de trip vooral relaxen. Nog twee dagen na Chizumulu eiland, een eilandje wat eigenlijk Likoma in het klein is, en daarna begon het Ilala avontuur weer. Mensen die aan touwen naast de boot hangen, mensen die aan de buitenkant van de boot naar boven klimmen, geduw, getrek, geschreeuw. En een paar Azungu’s die zich er tussen door probeerden te wurmen om uiteindelijk op het bovenste dek onder de sterren te gaan liggen slapen.

Teruggekomen in Mangochi begon het echte werk weer. Het ontzettend boeiende uittypen van alle interviews en discussiegroepen ging weer verder, en tot op de dag van vandaag zijn we daar nog mee aan het worstelen. De planning was dat we hier bijna een maand mee bezig zouden zijn, dus we hebben nog wel meer dan een week in het vooruitzicht bne ik bang. Maar af en toe je fietsje opklimmen om all this eruit te fietsen doet wonderen, en ik kijk uit naar het moment dat dit allemaal finito is en dat we kunnen beginnen met de analyse (laatste gedeelte wat ik hier ga doen voor het onderzoek).

Anyway, genoeg geluld, bedankt voor de reacties tot nu toe en please blijf ze schrijven.

GWAOELA, DYON