TIA

TIA
Muli bwanji!!!
Het wordt ondertussen wel tijd voor mijn eerste berichtje vanuit Mangochi, Malawi. Na een een prima reis met Kenya Airways via Londen en Nairobi kwam eindelijk aan in de hoofdstad van Malawi; Lilingwe. Door net te doen alsof ik bij één of andere groep van een Amerikaanse organisatie hoorde kon ik in één keer doorlopen bij de douane en hoefde ik niet, zoals alle anderen, 2 uur in de rij te staan.
Een prima start, dus met goede hoop stapte ik in een bus naar Mangochi. De eerste bus waar ik Mangochi op zag staan bleek echter niet de beste keuze te zijn. Het was er snikheet, ik moest de eerste 3 uur staan en de hele reis kwam er zwarte rook ergens voor uit de bus. Onderweg hebben we 3x pech gehad, wat hier betekent allemaal uit de bus en een dik half uur langs de kant zitten, en bezichtigd worden door alle inwoners van het plaatselijke dorpje die het allemaal geweldig interessant vinden. En helemaal als er dan ook nog een blanke uit stapt die net twee woordjes chichewa heeft geleerd. Naast het 3x pech hebben stopten we nog 15 keer om, of te discusseren of er iemand uit wilde stappen, of er iemand wat eten en drinken wilde kopen (want echt overal kun je dit kopen van straatverkopers), of er iemand in mocht stappen terwijl alles al hutjemutje bijelkaar opstond of gewoon om even ergens rustig van het uitzicht te genieten. In ieder geval de busrit, die normaal rond de 4 uur duurt, was na 7 uur nog niet in Mangochi, en dat terwijl Malawi voor Afrika begrippen een hele goede infrastructuur moet hebben. Ergens in het donker in een dorpje vlakbij het beroemde Malawi meer hield de bus er uiteindelijk helemaal mee op. We werden allemaal achterop een grote vrachtwagen gegooid en dus leek het erop dat we daar het laatste uurtje gewoon mee zouden afleggen. Maar helaas, een andere truck bestuurder wilde ons ook meenemen, en dat betekent hier discusseren, roepen, heen en weer lopen, nog meer discusseren, onderhandelen en dan met 20 man tegelijk. Op zich best vermakelijk, alleen na 3 kwartier heb je dat toch wel een beetje gezien. Uiteindelijk gingen we dan eindelijk en was het een prima ritje achter op een grote truck vol met stro en mensen die alles wilde weten van die blanke met zn backpack (en de blanke wilde natuurlijk ook van alles van hen weten).
Met 6 uur vertraging kwam ik dan eindelijk aan in Mangochi, Maar ik moet zeggen, ik heb me prima vermaakt. Het was echt een uitstekende introductie hier in Malawi, en ik heb mooi mijn eerste toeristische tripje te pakken hierdoor. Achtreraf bleek dat er 2 of 3 goede busmaatschappijen te zijn, waarmee je perfect van a naar b wordt gebracht, alleen had ik een wat goedkopere soort. En de hele rit kostte me welgeteld 7 euro, dus mij hoor je niet klagen.
In Mangochi werd ik opgepikt door Mary. Met haar zal ik hier mijn Master onderzoek (eindscriptie) gaan doen over de betrokkenheid van mannen bij het hele kinderen krijgen gebeuren. Er gaan in Malawi ontzettend veel vrouwen dood, puur en alleen omdat ze een kind krijgen. Meestal komt dit door ondervoeding, geen goede medische hulp, het niet kunnen bereiken van iets van een gezondheidskliniek, maar de achterliggende reden voor bijna alle moeders die hier overlijden tijdens de zwangerschap, de bevalling of net na de bevalling is pure armoede. Want arm is het hier, echt niet te geloven. Lilongwe en Mangochi, toch belangrijke steden in Malawi, zijn gewoon enorme dorpen. Een paar asfaltwegen, een beetje electriciteit, een aantal supermarkten en dan heb je de westerse dingen hier wel een beetje gehad. En in de steden moet het nog beter zijn als op het platteland.
80% van de mensen woont hier in plattelandsdorpjes en stuk voor stuk wonen ze in hutjes met amper een beetje fatsoenlijke voorzieningen. Gemiddelde inkomen van die mensen is iets van 25 Kwacha per dag per persoon, wat neerkomt op zo’n 10 tot 15 eurocent. Nu is het hier voor mij als Europeaan spotgoedkoop, maar van 25 kwacha kun je nog geen brood kopen, hoogstends een banaan of een sinaasappel.
Mary werkt hier als project coordinator van het Safe Motherhood and HIV/AIDS prevention Project. Samen met Mary en dit project ga ik hier onderzoek doen, met uiteindelijk natuurlijk de bedoeling om de situatie voor nieuwe moeders (en dus ook hele gezinnen) te verbeteren. Het project doet al enorm goed werk alleen ze wilde een wat meer wetenschappelijke / onderzoeks achtergrond hebben waarop hun werk wordt gebasseerd. En daarom hebben zijn ze de samenwerking met mijn opleiding aangegaan (gedeeltelijk gesponserd door CORDAID). De samenwerking is nog maar net een jaar geleden begonnen en ik ben de eerste student die er gebruik van maakt. Een beetje een proefpersoon zeg maar, wat toch ook wel enige verantwoording met zich meebrengt (ja ik en verantwoordelijkheid). Mary is ontzettend behulpzaam en aardig, en ze weet enorm veel van het onderwerp safe motherhood. Dus met haar samenwerken zal absoluut geen probleem zijn.
De eerste dag die ik had in Mangochi kon ik super rustig aan doen, lekker rustig het stadje verkennen. Ik hou nu al een beetje van Mangochi, wat een sfeer. Iedereen is aardig en vriendelijk, alleen een klein nadeel daarvan is dat echt iedereen die maar een paar woordjes engels kan vraagt ‘How are You??’ en roept ‘You are most Welcome!’ Het is onbeleefd hier om niks terug te zeggen dus datzelfde riedeltje zeg je maar elke keer weer terug.
Mijn kamer bevindt zich in het college hostel. Dit is een hostel voor alle gasten of werknemers van buitenaf die iets in samenwerking doen met het Mangochi District Hospital. Het hostel staat dan ook op het terrein van het hospital, en als ik naar mijn werkplek ga loop ik door het hospital zelf. Een vrij klein ziekenhuis als je het vergelijkt met NL, maar hier toch wel één vd grotere. Waar ik meestal aan het werk ben, zit in de laatste vleugel van het hospital. Dat betekent ook meteen, dat we tussen het mortuarium en het ziekenhuis zitten, en als je hier een dag lang uit het raam kijkt, zie je een aantal keer een brancard met een lijk erop weggebracht worden. Ondertussen heb ik geleerd om niet de hele tijd naar buiten te koekeloeren want daar wordt je niet echt vrolijker van. Er zitten op die route gewoon mensen te lunchen of te wachten, maar die kijken niet meer op of om. TIA zeggen sommige hier: This Is Africa.
De eerste zondag en maandag hebben Mary en Elliot (haar man) mij gedropt bij de ouders van Elliot in een klein dorpje buiten Mangochi. Voor mijn onderzoek zal ik een tijdje in zo’n dorpje wonen en zal ik er veel tijd doorbrengen dus dit was een soort introductie in ‘the village life’. Wat een mensen, fantastisch. Alles doen ze voor je (terwijl ze voor Malawi begrippen hoog bejaard zijn) en hulp van mij wordt nauwelijks geaccepteerd. De halve dag zijn ze bezig met koken in een hutje waar alle rook blijft staan, want er moet natuurlijk wel wat lekkers op tafel komen voor de gast. Daarnaast werden alle parafine lampen s’avonds aangestoken (er is hier niet altijd electriciteit) en werd er speciaal nieuwe zeep gekocht zodat ik me wel goed kon wassen.
Het wassen gebeurde met een emmer warm en een emmer koud water waar je dan een bakje in kon dompelen om het vervolgens over jezelf heen te gooien. Dus douchen/wassen in de openlucht, naast een papaya boom en een geweldig uitzicht. Het wassen, boven een gat in de grond ergens in de bosjes naar de wc en 3 uur bezig zijn met het eten, ik vond het allemaal geweldig. Maar voor mij is het nieuw, een soort kamperen, en maar voor een paar daagjes. Daarna ga ik weer naar het college hostel om een lekkere warme douche te nemen, lekker simpel electrisch te koken en met genoeg geld om eten te kopen wat ik maar wil. Voor de gemiddelde Malawier is het echter everyday life. Jaar in jaar uit, en als je daar over nadenkt dan is het lollige er snel vanaf natuurlijk. TIA again.
De week erna was het vooral aan het onderzoeksvoorstel werken en kennis maken met iedereen in het college hostel. Super gezellig allemaal, maar uiteraard zitten hier ook weer Nederlanders. Geneeskunde studenten uit NL doen hier een internship in het ziekenhuis voor ongeveer 6 weken, en dat wisselt zo het hele jaar een beetje door.
Met 3 nederlandse studentes zijn we in het weekend nog 2 dagen naar Palm Beach geweest bij Lake Malawi. De naam zegt het al, palmbomen en een strand, oftewel 2 dagen relaxen in de zon en mijn eerste kennismaking ‘the Lake’. Dit enorme meer is 1/3 van het hele land en erg belangrijk voor het land. En het is zo mooi, ongelooflijk. Dit strand ligt slechts op 12 km van Mangochi, en de anderen waren er al eerder geweest. Je loopt naar de hoofdweg in Mangochi, je onderhandelt even en je stapt achterop de Mathola. Dit zijn meestal kleine truchs waar iedereen voor een schappelijk prijsje op mag, om zo een lift te krijgen naar waar je maar wilt.
Het weekend bestond vooral uit bruin worden (voor 2 van ons rood, en de volgende dag een lichte zonnesteek:S) en een beetje rond dobberen in het meer. Er waren 2 Zuid-Afrikaaanse gezinnen en die een speedboot hadden met waterskies en zo’n ronde oplaasbare tube waar je op moest proberen te blijven zitten. Dus een beetje watersport, een beetje chillen, een beetje drinken en veel lol natuurlijk, maar tegelijkertijd komen er grote houten roeiboten langs van de vissers uit de buurt en kijken er kinderen uit het naastgelegen dorp in versleten kleren gapend toe: TIA.
Ik vermaak me hier prima, en ik begin me zowaar al wat thuis te voelen in Mangochi. Ik weet er de weg overal (zo groot is het dus niet), ik weet bij welke markt kraampjes ik mn eten moet halen, en iedereen is vriendelijk hier.
Het volgende toeristentripje is alweer in het verschiet, een wildpark waar als het goed is enorme kuddes olifanten rondlopen en het stikt van de hippos, dus na een week hard werken (dat gebeurd hier ook wel namelijk) kan ik gaan genieten van mijn grote vrienden in Liwonde National Park.
Groeten daaro aan iedereen en ik zeg haiewa.