Bijna bij de grens van Guatamala

Op de ochtend van dag 7 moesten we met een groepje een stadswandeling uit gaan zetten. Er moest dan naar bepaalde dingen gekeken worden maar voor een groot gedeelte werd je vrijgelaten in hoe je wandeling eruit kwam te zien. Als die maar binnen het uur bleef.
S'middags moest je dan aan de groepen je stadswandeling presenteren. Dus we waren hier wel de hele dag mee bezig maar het is gewoon leuk om te doen en je loopt wat door de stad heen, terrasje hier, lunchu daar, je hoort mij niet klagen in ieder gaval. Die avond ben ik nog met een paar mensen uitgeweest, het valt niet mee om een beetje leuke kroeg te vinden maar uiteindelijk vonden we er eentje waar we een aantal gratis drankjes kregen, en dat doet het natuurlijk altijd goed bij Hollanders.
De volgende ochtend vroeg op was het weer vroeg op. We gingen 2 dorpjes buiten San Cristobal bezoeken. Dit waren nog redelijk traditionele inheemse dorpjes. Dan niet meteen denken aan van die indianen met speren in de bushbush, want het is een gewoon met stenen gebouwd dorp, met straten, een plein, een kerk etc. WEl lopen sommige nog in traditionele klederdracht (warme schapenvellen in de vorm van een poncho) en hebben ze nog oude hiërarchische systemen met dorpshoofden/wijkhoofden ed. Ook hadden ze een eigen politie die in grote groepen met knuppels op de rug de boel rond het centrale plein in de gaten hielden. Op het centrale plein was een grote markt aan de gang en wederom hadden we geluk want het was ook hier carnaval. Het werd nogal anders gevierd dan in Veracruz. Elke buurt kwam omstebeurt helemaal verkleed, bv in spaanse uniformen (was een beetje vreemd dat ze dat aanhadden), langs de dorpshoofden rennen en er werd dan allemaal vuurwerk afgestoken. Wel was het NIET verwonderlijk dat ze in dit dorp 160 brandwonden per jaar hadden want ze hadden allemaal zelfgemaakte, soort lawinepijlen, die soms alle kanten op gingen. Bovendien hadden ze ook iets als karbiet schieten. EEn wat kleiner blikje gevuld met kruit wat ongeveer even hard knalde als karbiet hielden ze lekker in de hand vast als het knalde. Het blik kanpte zelf niet of zo maar het zag er behoorlijk gevaarlijk uit. Elke keer als er weer wat afgestoken werd zag je alle Nederlanders snel ergens wegduiken om te schuilen, want soms had je echt et idee dat je geraakt ging worden door zo'n pijl.
Maar er hing wel een heel mooi sfeertje in het dorp, dat moet ik toegeven.
Ook zijn we de kerk aan het centrale plein in geweest. Deze was voor de gelegenheid vol gelegd met stro en er waren echt duizenden kaarsen overal verspreidt o pde grond en op alle tafeltjes etc. Nogmaals het verbaast me totaal niet al die brandwonden. Het was een kerk zonder stoeltjes of bankjes en het stikte er van de beelden van allemaal verschilende onbekende heiligen. Het was erg druk en er werd door verschillende bandjes muziek gespeeld. Overal zaten vrouwen op de grond te kreisen/huilen want dat was de enige emotie die ze kunnen tonen of zo, en soms zat er een kip op schoot die dan binnen een paar uur geofferd zou worden. Darnaast hadden heel veel vrouwen een soort wierook bij zich zodat er in de hele kerk rook hing. Bovendien was de wierook een soort drugs, als je daar langer dan een uur zou blijven kom je apestonded die kerk uit. Maar na 10 minuten gaven de meeste, waaronder ik, het op want je kreeg er ook nogal koppijn van. Na het slalommen tussen de vuurpijlen door kwamen we aan bij Don Memo met z'n bus en reden we door naar het tweede dorpje.
Dit lag misschien op 5 km rijden van het eerste dorpje maar toch was het totaal anders. Veel minder geforceerd vasthouden aan de oude tradities, dus in sommige dingen meegaan met de tijd. Wel hadden ze nog dorpshoofden ed maar voor onze begrippen was alles iets normaler. Dit dorp verbouwde bijna alleen maar bloemen (al die dorpjes specialiseren zich in 1 ding) dus het stikte er van de kassen waar rozen of anjers groeiden. Verder hebben we er nog gepraat met een gozer die net terug was uit VS. Hij is daar ooit illegaal heen gegaan (zolas heel veel MExicanen) en dat is nogal een gevaarlijke reis. Erg boeiend verhaal was het. Na daar wat te hebben gedronken gingen we terug naar hjet hotel en hadden we zowaar de rest vd middag vrij. Je kon wel merken dat iedereen behoorlijk moe was want na een korte duik in het zwembad en misschien even internette, lag bijna iedereen in bed voor een goede siësta.
S'avonds hebben we met ons groepje een beetje aan het thema gewerkt. Buiten alle kleine opdrachten moesten we ook 1 groot overkoepelend thema doen, waar je tijdens een busreis wat over moest vertellen en waar je na die tijd een klein verslag over moet schrijven. Wij hadden als thema Mundo Maya (Maya wereld) dus daar is genoeg over te vertellen.
Daarna zijn we met z'n allen naar de Zocalo gegaan, wat eten, wat muziekoptredens bekijken en dan is het alweer middernacht en was bijna alles alweer dicht. Die nacht heb ik haast niet kunnen slapen, ik had overal pijn en na een tijd werd de koppijn ook steeds erger dus ik kon helemaal niks. DE volgende dag (dag 9) moesten we 12 uur in de bus zitten dus ik heb een soort slaappil ingenomen waar de meeste mensen (er waren heel wat mensen met buikgriep) helemaal knock out van gingen. Blijkbaar ben ik er immuun voor of zo want ik heb misschein een uurtje geslapen en de rest vd reis zat ik wat om me heen te kijken. Maar misschien maar goed ook want we reden door een prachtig landschap. Wederom reden we midden door door de bergen en dat gaf wat moie uitzichten zeg. Ook reden we over een weg met duizenden drempels, bij elk dorpje lagen weer 10 of meer enorme drempels dus werd je weer door de hele bus gegooid. Maar na een lange hobbelige maar mooie rit in westelijke richting weer, kwamen we uit in Oaxaca (ogaka).
groeten